Təəssüf ki, “Neftçi” bayraqdarlığın başını buraxıb, ya buraxdırılıb. Başqa mədəni cümlə tapmaq çətindir. Dünənki oyun bunu deməyə əsas verir. İlahi, bir ölkənin tarixi futbol klubu dünənin “Sabah”ı qarşısında nə qədər çarəsiz idi, nə qədər cılız idi. Samir Abbasovun oyundan sonrakı çıxışı inanılmaz dərəcədə ağrılı idi. Təsəvvür edin, qarşılaşmanın son dəqiqələridir, “Neftçi” hücuma çıxıb son şanslarından yararlanmalıdır, amma ümumiyyətlə, rəqibin qapısına tərəf yaxınlaşa bilmir. Sanki qalib tərəf “flaq”sız qalan “man”dır. Amandır, vallah, amandır. Uzun illərdir azarkeşlərinə, klubun özünə qənim kəsilmək deyil imandan, bu işə qol qoyanlar yamandır.

Əgər “Neftçi” üzərindən hansısa maraqlar yönündə qərarlar verilirsə, bu, azarkeşlərin inamını ciddi şəkildə sarsıdır və klubun adına yaraşmayan mənzərə yaradır. Onsuz da bəzən yanlış idarəçilik nümunələrinə rast gəlirik, amma belə nümunələr “Neftçi” kimi bir simvola çevrilmiş klubda olmamalıdır! Gedin başqa yerdə əkin, becərin, biçin! Komanda udar da, uduzad da, amma belə çarəsiz, ağlamalı vəziyyətə düşməz.

Hanı o çılğın Samir Abbasov? Bu qədər əlacsız olduğunu xatırlamıram, çiynini geriyə çəkib başını içəri sıxdıqca sıxır. Bir şansı qalmışdı, bəlkə, bir az dikələr, başı çiynindən hündürdə durar, ümid verər, ümidli olar. Amma göy guruldamadı, ildırım çaxmadı... Otağa girərkən işığı yandırmaq istəyəndə lampanın spiralı “çırt” elədi, yanmadan söndü.

Azarkeşlər, Abbasov, komanda artıq ruhdan düşüb. Buna səbəb olanların məsuliyyəti böyükdür. Hər kəs öz rolunu dərk etməli və bu gedişata dur deməlidir. Yetər artıq bu qədər tarıma çəkilən əsəblər!

Ağa Dadaşzadə
Forvard.az